Słowacja - Czerwony Klasztor
Czerwony Klasztor wkomponowany jest w przepiękny krajobraz pieniński, tuż pod majestatycznymi Trzema Koronami. Zespół klasztorny został odrestaurowany w latach 1956-1966. Architektonicznie najciekawszym obiektem całego zespołu jest kościół św. Antoniego do którego od strony północnej przylegają obiekty klasztorne.
W 1320r. Kokosz Berzevicz ofiarował wieś Lechnica zakonnikom ze Skały, aby mogli wybudować w dolinie św. Antoniego klasztor kartuzów. Klasztor kartuzów nazwano początkowo, z racji sąsiedztwa, klasztorem lechickim. Jednak z czasem zaczęto go nazywać od koloru cegieł, z których był podobno zbudowany, Czerwonym Klasztorem. W poł. XVI w. zakonnicy byli właścicielami 12 zamagurskich miejscowości i folwarków leżących między Frankową a Wielką Leśną. W 1563r. cesarz Ferdynand podjął decyzję o kasacie klasztoru i kartuzi po 243 latach pobytu byli zmuszeni opuścić Czerwony Klasztor.
W wyniku nieżyczliwości cesarza zakonników na długi czas zastąpili właściciele świeccy. W 1704r. ciężko chory biskup Władysław Mataiasovsky testamentem darował Czerwony Klasztor zakonowi kamedułów Kongregacji Monte Corona. Klasztor wówczas stał się ważnym centrum kulturalnym i narodowym regionu. Przyczynił się do tego przede wszystkim ojciec Romuald Hadbavny (1714-1780). Z jego osobą wiąże się pierwszy przekład Pisma Świętego na język słowacki w 1750r. i słownik łacińsko- słowacki z 1763r. Obszerne dzieło, 942 strony, zawierało zwięzłą gramatykę, którą można traktować jako pierwszą próbę kodyfikacji języka słowackiego.
W wyniku nieżyczliwości cesarza zakonników na długi czas zastąpili właściciele świeccy. W 1704r. ciężko chory biskup Władysław Mataiasovsky testamentem darował Czerwony Klasztor zakonowi kamedułów Kongregacji Monte Corona. Klasztor wówczas stał się ważnym centrum kulturalnym i narodowym regionu. Przyczynił się do tego przede wszystkim ojciec Romuald Hadbavny (1714-1780). Z jego osobą wiąże się pierwszy przekład Pisma Świętego na język słowacki w 1750r. i słownik łacińsko- słowacki z 1763r. Obszerne dzieło, 942 strony, zawierało zwięzłą gramatykę, którą można traktować jako pierwszą próbę kodyfikacji języka słowackiego.
Klasztor zgodnie z regułami i zasadami zakonu podzielono na wejściowy dziedziniec oraz górny i dolny klasztor. Górny klasztor składał się z krużganku wokół dziedzińca klasztoru, kościoła, dwóch kapliczek, domu przeora, Sali kapituły, refektarza oraz budynków mieszkalnych dla zakonników. W dolnym klasztorze znajdował się dziedziniec w kształcie krzyża, wokół niego znajdowały się domy mnichów, oddzielone od siebie ogródkami.
Zakon kontemplacyjny Kartuzów powstał w 1084r. Założył go Bruno z Kolonii po wybudowaniu klasztoru Grande Chartreuse niedaleko Grenoble we Francji. Zakon szybko się powiększał i w XIV w. w Europie istniało już 109 kartuzjańskich domów zakonnych. Kartuzi należeli do najsurowszych zakonów kontemplacyjnych. Żyli odseparowani od ludzi, milcząc i poszcząc, spędzali czas na modlitwach i kontemplacji. Do tego trybu życia była dostosowana architektura klasztoru. Jego centrum stanowił kościół z „rajskim” dziedzińcem, wokół niego zaś stały domki zakonników, którzy spotykali się jedynie w czasie nabożeństw. Jedną z najważniejszych czynności, jaką zakonnicy wykonywali w samotności było przepisywanie i iluminacja kodeksów. Dwa kodeksy z Czerwonego Klasztoru znajdują się w bibliotece uniwersyteckiej w Budapeszcie, jeden posiada Biblioteka Jagiellońska w Krakowie.
Kokosz Berzevicz przekazał klasztor kartuzom jako zadośćuczynienie za zabicie syna hrabiego spiskiego Arnolda z Hrchowa (za karę miał ufundować 6 klasztorów oraz zamówić w nich 4 tys. mszy). Miało to zapewnić zbawienie duszy zamordowanego.
Kameduli pochodzili z Toskanii. Urządzili prawdopodobnie w Czerwonym Klasztorze najstarszą na Słowacji aptekę. Wybudowali nowe cele dla mnichów, odnowili wejście do klasztoru i wybudowali zewnętrzny dziedziniec gospodarczy. Na dziedzińcu znajdowała się gospoda dla pątników, wozownia, stajnia i studnia. W klasztorze znajdował się młyn. W latach 1754-1772 w klasztorze działała szkoła teologiczna dla zakonników.
Kokosz Berzevicz przekazał klasztor kartuzom jako zadośćuczynienie za zabicie syna hrabiego spiskiego Arnolda z Hrchowa (za karę miał ufundować 6 klasztorów oraz zamówić w nich 4 tys. mszy). Miało to zapewnić zbawienie duszy zamordowanego.
Kameduli pochodzili z Toskanii. Urządzili prawdopodobnie w Czerwonym Klasztorze najstarszą na Słowacji aptekę. Wybudowali nowe cele dla mnichów, odnowili wejście do klasztoru i wybudowali zewnętrzny dziedziniec gospodarczy. Na dziedzińcu znajdowała się gospoda dla pątników, wozownia, stajnia i studnia. W klasztorze znajdował się młyn. W latach 1754-1772 w klasztorze działała szkoła teologiczna dla zakonników.